Jubileusz 800-lecia Stygmatów św. Franciszka

Fragmenty z „Rozpamiętywań o Stygmatach” (XIV w.)

Przyszedł dzień Podwyższenia Krzyża Najświętszego, i św. Franciszek o poranku trwał na modlitwie przed wejściem do swej celi i modlił się w ten sposób: «O mój Panie Jezu Chryste, zanim umrę, proszę, byś dał mi dwie łaski: pierwszą, abym odczuwał, jak to tylko jest możliwe, w mym ciele i duszy to cierpienie, jakiego Ty, słodki Jezu, doświadczyłeś w go­dzinie Twej najokrutniejszej śmierci; druga jest taka, bym odczuwał w mym sercu, jak to tylko możliwe, Twoją niezwykłą miłość, dzię­ki której Ty, Synu Boży, byłeś gotowy, by znieść dobrowolnie taką mękę dla nas grzesz­ników». I modląc się, tak bardzo wzrastał w nim ogień pobożności, że cały poprzez miłość i współcierpienie przekształ­cał się w Jezusa. I trwając w tym stanie, i zapalając się w kontemplacji, tego poranka widział schodzącego z nieba Serafina z sześcioma błyszczącymi i rozpalonymi skrzydłami. Ten Serafin bardzo szybko zbliżył się do św. Fran­ciszka. Wyraźnie zobaczył, że nosił on na sobie obraz człowieka ukrzyżowanego, a skrzydła były tak rozłożone, że dwa rozłożone ponad gło­wę, dwa były gotowe do lotu i pozostałe dwa zakrywały całe ciało. W tym seraficznym objawieniu Chrystus mówił do Franciszka o pewnych tajemniczych i wznios­łych rzeczach. Od tego czasu na dłoniach i stopach św. Franciszka poczęły pokazywać się znaki gwo­ździ. Jego ręce i nogi były przebite pośrodku gwoźdźmi, których główka wystawała na zewnętrznej stronie dłoni i na grzbiecie stóp, a ich ostrza wystające poza ciało zauważalne były od we­wnętrznej części dłoni i u spodu stóp w taki sposób, że wydawały się powykrzywiane i skręcone podczas wbijania. Były takiej wiel­kości, że z łatwością można by w ich miejsce włożyć palec, a główki gwoździ były okrągłe i czarne. Na prawym boku pojawiało się przed­stawienie rany zadanej dzidą. Rana ta nie była zagojona, ale czerwona i pełna krwi, która potem często wypływała na tunikę św. Fran­ciszka i na jego opatrunki.